Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009

Δεκεμβριανά το καλοκαίρι



Νομίζω οτι κάτι χρωστάω στο αγαπημένο blog. To κείμενο που ακολουθεί ήταν μια προσπάθειά μου για ενημέρωση στους companeros/ras de Granada, όταν μου το ζήτησαν. Αλλά παραδόξως τόσο καιρό δεν ενημέρωσα το ίδιο μας το σπιτικό. Ίσως επειδή είμασταν στους δρόμους - τότε? Αλλά αν δεν αξίζει μία ανταπόκριση από τα Δεκεμβριανά ένα blog που λέγεται έτσι - κοίτα πάνω οθόνη κεντρο- τότε τι?

Είναι φορές που ξέρεις σίγουρα, που νιώθεις βαθιά , που ανυπομένεις για την επόμενη μέρα ή νυχτα και είναι τότε που η ζωή έχει διάσταση και δε θες να χαθείς στις άλλες. Περιγράφω τον Έρωτα και δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου, γιατί αυτό που θα έγραφα είναι η εισαγωγή μου για τα γεγονότα που συνέβησαν αυτο το Δεκέμβρη του 2008 στην Αθήνα, αλλα να που περιγράφω τον Έρωτα. Αυτό είναι λοιπόν η επανάσταση!? Μας είχαν προειδοποιήσει οι παλιοί ότι σε στοιχειώνει, αλλά θεωρίες ξέραμε μόνο, παιδιά σε αυτό είμασταν μόνο, όμως έγινε, και όταν γεύεσαι ομορφιά, θέλεις, ποθείς κι άλλο. Πώς όμως?

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή , γιατί δε σημαίνει ότι ξέρουμε όλοι όλες την ιστορία και άλλωστε δε ξέρει κανένας μας την ίδια ιστορία.

Το Δεκέμβρη του 2008, βράδυ, σπίθες της είδησης ότι «σκότωσαν ένα 15χρονο παιδί οι μπάτσοι» απλώσανε στην πόλη σε ελάχιστα λεπτά και μέσα στη βοή ανάψανε οι φωτιές. Το κέντρο της Αθήνας καιγόταν, από στενό σε στενό υπήρχε και μια εστία, η τραγωδία δε βρήκε το θρήνο αλλά την οργή. ΟΡΓΗ με κεφαλαία τεράστια γράμματα έπιασε την πόλη και γκρεμιζε και έκαιγε και γεννούσε μικρότερες ΟΡΓΕΣ σε άλλες πόλεις . Και ήταν κυρίως τα παιδιά, κάποια 15χρονα ξανά που τις κυοφορούσαν και τις σπέρνανε.
ΠΙΣΩ ΦΟΝΙΑΔΕΣ!!!!! Η πόλη καίγεται από τα παιδιά της, το 1ο κύμα της εξέγερσης αποτελείται από εφήβους και νέους, αναρχικούς, πρόσφυγες και τους κατοίκους του πιο ριζοσπαστικού κεντρου της, Εξάρχεια, εκεί όπου έγινε και η δολοφονία του παιδιού, του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Οι υπόλοιποι πολίτες παρακολουθούν από την ΤV και οι νοικοκυραίοι και οι δημοσιογράφοι χαίρονται με την εξέγερση, δεν το πιστεύεις αλλά... Να καεί η πόλη, σιχτίρ πια, οι βδέλες μας έχουν ξεζουμίσει, κρίμα το παιδί, ΝΤΡΟΠΗ, ΜΠΡΑΒΟ στα παιδιά που εξεγέρθηκαν, νομίζαμε ότι πίνουν μόνο καφέδες, δώστε μας λίγη ελπίδα, τσκ τσκ πολύ βία, σπάστε τα ρε, να’στε καλά.
Δε κατεβαίνουμε όμως στις ταραχές, ούτε τόσο θάρρος υπάρχει, ούτε τόση απελπισία. ΑΣΧΗΜΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΟΜΟΡΦΑ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ το σύνθημα και όταν η καταστροφή είναι επιλεκτική σε τράπεζες, πολυεθνικές και μεγαλοκαταστήματα, ενώ η λεηλασίες μεμονωμένες και μικρές, τότε είναι όμορφη καταστροφή, είναι συνειδητή μέσα στο χάος.

Και μετά τις φωτιές αρχίζει το 2ο κύμα, οι διαδηλώσεις, σε σκηνικό πρωτόγνωρο, η πόλη μπαρουτιασμένη, οι οσμές του καπνού, των μολότωφ και των δακρυγόνων μιξαρισμένες ακόμα στον αέρα και τα αποκαίδια, οι σπασμένες βιτρίνες, τα μαυρισμένα αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα και κτίρια, κτίρια εξολοκλήρου καμένα ήταν όλα μπροστά μας μάρτυρες, αστικά γλυπτά καταστροφής, η πιο όμορφη έκθεση να ξετυλίγεται μπροστά μας – DESTROY ATHENS- η πραγματική και ξαφνικά να μετανοιώνουμε που δε κατεβήκαμε τότε κάτω, θα έπρεπε να συμμετείχαμε στο έργο, ήταν ανοιχτό, θα βρίσκαμε εκεί άλλους άλλες και το σκηνικό πρόδωσε τι χάσαμε. Αλλά είπαμε, έχουμε ωστόσο τις διαδηλώσεις, η σκυτάλη αλλάζει με ίδιους ή καινούριους παίκτες, απλώς πολλαπλάσιους, το παιγνίδι συνεχίζεται χωρίς βία αυτή τη φορά ή έτσι νομίζαμε αρχικά. Αψιμαχίες με την αστυνομία, κυνηγητά, δακρυγόνα, μαζικές συλλήψεις δεν είχαμε παλιότερα στις διαδηλώσεις, εκτός αν κινούμαστε στα μπλοκ των αναρχικών. ‘Οπως φαίνεται μετά το Δεκέμβρη για το κράτος και τις δυνάμεις καταστολής του, είμασταν όλοι/ες αναρχικοί αναρχικές ή καλύτερα επικίνδυνοι/ες. Μεταξύ μας , είμασταν απλώς αδελφοί αδελφές, που διεκδικούσαμε την αξιοπρέπεια μας, να γίνουμε πολίτες πολίτισσες, να ορίζουμε και εμείς τη μοίρα μας. Και έβλεπες οποιονδήποτε στο δρόμο, τον κόσμο που γνώριζες από τη νυχτερινή διασκέδαση ή δουλειά, παιδάκια να ρίχνουν πέτρες σε ΜΑΤατζηδες, γιαγιάδες να τις συλλαμβάνουν και να τις βάζουν στις κλούβες, δημοσιογράφους να ξεμπροστιάζουν αστυνομικούς, καμεραμάν και φωτογράφους να προφυλάσσουν την ανωνυμία των πολίτων, τη μαυροκόκκινη σημαία των αντιεξουσιαστών να ανεμίζει στο μνήμείο του Αγνώστου στρατιώτη, πολίτες να προστατεύουν διαδηλωτές, διαδηλωτές να κρύβονται σε ταράτσες , μια μέθυσμένη πόλη που άνοιξε άλλη πόρτα- διάσταση. Και μετά από λίγο την έκλεισε ελαφρώς τρομαγμένη και ακόμα πιο περίεργη.

Το τρίτο κύμα ήταν οι συλλογικότητες που ιδρύθηκαν τότε. Η αυθόρμητη βία πλέον μεταλλασόταν σε σχεδιασμένη αντίσταση, αντι-προπαγάνδα, διεκδίκηση. Ομάδες/ συλλογικότητες καλλιτεχνών, φοιτητών, κατοίκων, καταλήψεων φύτρωσαν παντού. Μέσω internet ενημερωνόμασταν για δράσεις και προγράμματα. Οι καλλιτέχνες ειδικά πρώτη φορά στην πόλη μας έκαναν αισθητή την αντίδρασή τους. Διακοπές παραστάσεων και προκυρήξεις, πανό σε μνημεία και εισβολή στη κρατική ΤV ενώ μιλούσε ο πρωθυπουργός στη Βουλή και ανύψωση πανώ «ΞΥΠΝΗΣΤΕ». Από τις πιο μαζικές και κορυφαίες δράσεις είναι κατάληψη του κτιρίου της ΓΣΕΕ και της Λυρικής σκηνής, που βρίσκεται και στο πιο κεντρικό σημείο της Αθήνας. Για την περίπτωση της Λυρικής, η στιγμή συμπίπτει με την επίθεση με βιτριόλη στη Κ. Κούνεβα, μια δραστήρια συνδικαλίστρια του σωματείου των καθαριστριών. Οι ένοχοι «δε βρίσκονται» και η οργή πριν προλάβει να καταλαγιάσει επιστρέφει. Στο φρούριο της Λυρικής και όχι πια στο δρόμο υπάρχει σταθερή βάση αντίστασης και μαζεύεται κόσμος, το κάλεσμα είναι ανοιχτό δεν είναι μόνο για καλλιτέχνες, άλλωστε όλοι και κανένας δεν είναι καλλιτέχνης σύμφωνα με την ατμόσφαιρα (αυτο)αμφισβήτησης της κατάληψης. Μαθήματα, συζητήσεις, σαμποτάζ, προβολές, παραστάσεις, όλα για όλους και όλες, αλλά ο κεντρικός πυρήνας προσέλκυσης ακόμα και χιλίων ατόμων τα βράδια, που ξεχυλίζουν στο δρόμο, είναι η ανοιχτή συνέλευση στο όμορφο αμφιθέατρο. Για δύο βδομάδες δοκιμαζόμασταν άνδρες και γυναίκες, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, αρκετοί και από άλλες χώρες, με τις αρχές του διαλόγου, της αμεσοδημοκρατίας, τις αυτοργάνωσης και μη εξουσίας. Δύσκολα, καινούρια και μεθυστικά.

Η κατάληψη της Λυρικής δεν ήταν η μόνη κατάληψη που ξεπήδησε από τα γεγονότα, αλλά ήταν ίσως η πιο πρωτότυπη, αταξική και μαζική. Την άνοιξη το πείραμα της αυτοργάνωσης και οι γνωριμίες της αντίστασης, συνάντησαν τους παλιούς και τις παλιές ακτιβιστές/στριες και συνεχίστηκε στους υπαίθριους χώρους κυρίως, που είναι ένα μεγάλο αγκάθι στη πόλη μας. Εκεί ο αγώνας ακόμα συνεχίζεται ήπια, αλλά πλέον υπάρχουμε. Τώρα πλησιάζει το καλοκαίρι, έχουν περάσει 2 εποχές από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, το μέρος που έπεσε νεκρός έχει γίνει τόπος μνήμης και συγκίνησης, κάποιοι κάποιες πήραν πρωτοβουλία και έβαλαν πινακίδες με το όνομά του στη διασταύρωση των δρόμων, μια φωτογραφία του μεγάλων διαστάσεων μας τσιμπάει τη καρδιά , γιατί ναι, ήταν μόλις 15 χρονών, πάλι καλά που υπάρχει όμως, γιατί τα stencil με τη φιγούρα του κατάφεραν και τα σβήσανε από τα μάρμαρα της πόλης. Όπως άλλωστε σβήσανε και τα περισσότερα συνθήματα της εξέγερσης.

Αλλά και τι με αυτό? Όταν έχεις γευτεί την ομορφιά, θέλεις, ποθείς κι άλλο. Και τώρα γνωριζόμαστε.



Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009

Hurry! Sale ends midnight tonight!


http://tempelhof.blogsport.de

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009

Athens Pride 2009

Ti krima pou den exw kai mia photo tou Panousi gia osous/es den ton kseroun;)
H pio xrwmatisti kai liknisti poreia pou piga fetos. Ante kai tou xronou oi paredromites/ises se arma;)

Τρίτη 2 Ιουνίου 2009

epistrefw amesws