Από την 1η ως 15η Ιουνίου πραγματοποιείται στο Βερολίνο το φεστιβάλ New Life in Berlin. Τα προγράμματα που περιλαμβάνει το φεστιβάλ έχουν προσχεδιαστεί και ανακοινωθεί από την διαδικτυακή κοινότητα Wooloo.org.
Υπό τον τίτλο «Call All Artists» η Wooloo.org συγκέντρωσε προτάσεις από όλον τον κόσμο από τις οποίες ξεχώρισε τις πιο ενδιαφέρουσες και καθόρισε τα γενικά πλαίσια των προγραμμάτων. Αυτά δημοσιοποιήθηκαν και τροποποιήθηκαν εν μέρει από την παρέμβαση νέων μελών, παίρνοντας μια ανοικτή μορφή η οποία αποβλέπει να ολοκληρωθεί σε σημεία της πόλης του Βερολίνου, στις καθορισμένες ημερομηνίες.
Το φετινό θέμα αναφέρεται ως New Modes of Moving and Existing (Νέοι τρόποι κίνησης και ύπαρξης). Το Βερολίνο επιλέχθηκε καθώς αποτελεί τόπο σύστασης και δράσης αρκετών κολεκτίβων πολυσύνθετων ιδιοτήτων, υπηκοοτήτων, πρακτικών. Επίσης το αστικό περιβάλλον του Βερολίνου εμφανίζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την μεταφορά της διαδικτυακής κοινότητας σε μια υπαρκτή γεωγραφική θέση. Η πόλη παρουσιάζει την δυναμική ενός νέου αστικού μοντέλου που βασίζεται στην ενσωμάτωση των παρελθόντος, ως συλλογική μνήμη αλλά και ως πολεοδομικές πρακτικές, την χρήση του δημόσιου χώρου και την αξιοποίηση του καθημερινού χρόνου, την αποδοχή της ετερότητας και την εκτίμηση της πρωτοπορίας.
Το Φεστιβάλ περιλαμβάνει προγράμματα όπως:
The Flash Job Campaign , ένα παιγνίδι και μια κοινωνική μελέτη που εξελίσσεται στο Neukoelln του Βερολίνου, μια περιοχή με έντονα στοιχεία ανεργίας, πολιτιστικής πολυμορφίας και παρουσία νεανικών συμμοριών και εγκληματικότητας. Οι συμμετέχοντες στο πρόγραμμα φέρνουν τους πολίτες αντιμέτωπους, και ειδικότερα τους νέους, σε «καταστάσεις εργασίας». Κλείνοντας μια συμφωνία για εργασία μεταξύ ενός νέου και μιας μικρής επιχείρησης, οι μεσολαβητές («καταλύτες») παρακολουθούν την πορεία της συνεργασίας αυτής και εξασφαλίζουν την τήρηση δίκαιων όρων. Η συγκέντρωση και παρουσίαση αυτών των καταγραφών είναι το τελικό προϊόν αυτού του προγράμματος. Η επιμέλεια ανήκει στην ομάδα ArtSourceLab , ένα δίκτυο με έδρα το Βερολίνο (από το 2001) που ασχολείται με την ανάπτυξη και εφαρμογή διατηρήσιμων , κοινωνικών μικρο-μοντέλων.
Urban Space, είναι ένα κάλεσμα για φωτογράφους από όλον τον κόσμο. Το θέμα εστιάζει στην αισθητική των μεγάλων αστικών κέντρων. Το τελικό προϊόν επεκτείνεται σε καταγραφή επεμβάσεων και δράσεων σε αστικά τοπία και παίρνει την μορφή ενός slide show που εμπλουτίζεται με νέο υλικό και παρουσιάζεται σε διοργανώσεις ανά τον κόσμο.
Sandwich Box, μια μεταλλική βαλίτσα που περιέχει μια τέντα, ταξιδεύει σε όλον τον κόσμο κατόπιν παραγγελίας. Το υλικό αυτό χρησιμοποιείται από τον λήπτη ως συστατικό ή τμήμα μιας κατάστασης ή μιας εγκατάστασης. Η συλλογή των καταγραφών των σταθμών και εφαρμογών του αντικειμένου αυτού δημιουργεί ένα προϊόν κινητικότητας και συνεργασίας.
Open Dialogues, είναι ένα πρόγραμμα κριτικής γραφής. Μέσα από το κάλεσμα προς συγγραφείς για την διατύπωση κριτικών σχετικά με τις καλλιτεχνικές κοινότητες, οι συμμετέχοντες του προγράμματος θα συνεχίσουν έναν ανοικτό διάλογο κριτικών διατυπώσεων και ερωτημάτων. Στόχος του προγράμματος είναι να προωθήσει ένα διεθνές δίκτυο κριτικής επιχειρηματολογίας ως προς την σύγχρονη τέχνη.
Powell Opera, είναι ένα σχήμα μίνι όπερας για μη-μουσικούς. Αποτελείται από 30-50 μέλη και ακολουθεί ένα σύστημα παρασημαντικής που δεν σχετίζεται με τις παραδοσιακές νότες αλλά με μια επινόηση που είναι κατανοητή από τον οποιοδήποτε. Η επινόηση αυτή προέρχεται από τον Cornelius Cardew και την ιδέα για την συμμετοχή του κοινού στην παραγωγή της μουσικής.
Ανάμεσα στα προγράμματα υπήρχε και το Caban Unnos. It’s now or never για το οποίο ακολουθεί μια αναλυτικότερη καταγραφή.
Στο πρόγραμμα αυτό οι συμμετέχοντες συνεργάζονται για να κτίσουν ένα One-Night- House. Η δράση αυτή προέρχεται από το ερώτημα: γιατί δεν μας ανήκει η γη; Μέσα από συζητήσεις κατά την διάρκεια του φεστιβάλ, στην Choriner Str ,στο ισόγειο του παλιού κτιρίου, οι συμμετέχοντες αναρωτήθηκαν για τα πρακτικά ζητήματα μιας παράνομης κατασκευής και όρισαν την μέρα, την ώρα και το σημείο: Σάββατο , 7 Ιουνίου, 10μ.μ. στην Alexanderplatz.
Σάββατο, 22.00μμ, στην Karl-Liebnecht Str, oι επιμελητές, Nofixabode, και οι αρχιτέκτονες του One Night House συντόνιζαν την φόρτωση του υλικού σε φορτηγό και την μεταφορά και εκφόρτωσή του στο σημείο της κατασκευής. Παλέτες και πλαστικά δοχεία νερού συγκεντρώθηκαν έτοιμα για τοποθέτηση και συναρμολόγηση. Οι παλέτες είχαν συνενωθεί από πριν σε μεγαλύτερα μπλοκ σκαλοπατιαστού σχήματος. Επί τόπου έγινε η τοποθέτησή τους και η στερέωσή τους για να σχηματιστεί το κέλυφος. Η εργασία αυτή ξεκίνησε στις 11.00μ.μ. και στις 1.10π.μ. είχε ολοκληρωθεί ο περιμετρικός τοίχος. Στην όψη διαμορφώθηκε ένα πλαίσιο από σανίδες για την στήριξη των πλαστικών δοχείων. 36 δοχεία γεμίστηκαν με νερό από το γειτονικό σιντριβάνι και σε συνδυασμό με άλλα άδεια, τοποθετήθηκαν εντός του πλαισίου. Η κατασκευή της όψης στερεώθηκε με σκοινί που έδεσε χιαστί το ξύλινο πλαίσιο.
Η πρόοδος ήταν αρκετά ικανοποιητική και ειδικά στην στιγμή που η νύχτα ήταν κατάμεστη. Οι ομιλίες και οι θόρυβοι των εργασιών ανακατεύονταν με τον ήχο του σιντριβανιού. Το τοπίο ήταν σχεδόν αμιγώς φυσικό. Το σιντριβάνι σαν μια πηγή που ανέβλυζε άγρια από το έδαφος, το γρασίδι σαν μια απάτητη βλάστηση, το Fernsehturm σαν ένα ψηλόκορμο βαυαρικό δέντρο, οι μυρωδιές από χώμα και ξύλο.
Οι πρώτες αντιδράσεις από τον ημιδιάφανο τοίχο όταν κάποιος φώτιζε από το εσωτερικό, ήταν προσηλωμένα βλέμματα προς το κατασκεύασμα της μιας νύχτας. Έντονη ήταν και η σκέψη που το ίδιο το εγχείρημα έθετε ως ερώτημα: η διεκδίκηση της γης από τους ανθρώπους. Η απλή πράξη της κατοίκησης σε ένα εδαφικό κενό, ως μια αρχετυπική ανθρώπινη ανάγκη και γνώση.
Στις 2.00π.μ., κι αφού οι περισσότεροι είχαν απορροφηθεί από τις παραπάνω σκέψεις αισθητικής και παραίσθησης , κάποιος στο εσωτερικό έχτιζε την εστία. Οι περισσότεροι συμμετέχοντες συγκεντρώθηκαν στο σπηλαιώδες εσωτερικό και παρακολούθησαν την διαδικασία. Εκείνη την στιγμή πλησίασε το βερολινέζικο περιπολικό και κάποιο βγήκαν να μιλήσουν με τους αστυνομικούς. Σε λίγο είχαν φύγει και συνεχίστηκε η κατασκευή της εστίας που ολοκληρώθηκε με την τοποθέτηση του φουγάρου. Ήταν 3.00 π.μ., το One Night House ήταν έτοιμο και αυτό γιορτάστηκε με το άναμμα της φωτιάς και την βεβαίωση ότι το φουγάρο κάπνιζε. Ήταν σπίτι . Στην μέση του Park Inn Berlin, στην Alexanderplatz, στο κέντρο του Βερολίνου. Χειροκροτήσαμε και αποχωρήσαμε.
Κυριακή 8 Ιουνίου, το One Night House δεν υπήρχε. Η αστυνομία είχε επιστρέψει νωρίς το πρωί και ζήτησε την διάλυσή και απομάκρυνσή του.

«…a one night house indeed…” όπως είπαν και οι (Άγγλοι) επιμελητές.